Tafelbladen uit EU kantoor Brussel, via Rotterdam, naar Heerlen. Met dank aan Buurman, een collectieve werkplaats en tweedehands bouwmaterialen handel in Rotterdam.
Wat zeggen ze ook alweer over klussen? 'Bloed, zweet en tranen' Eerste twee: check. Laat die derde maar zitten...
Het begint vreemd te voelen om de hele dag in verlaten gebouwen te struinen. Het is gek om toegang te hebben tot elke woning in een hele flat. Je stapt steeds binnen in de geschiedenis van een ander leven. Maar de sporen verschillen niet veel van elkaar. Daarbij, het meest persoonlijke neemt men mee. En het betonnen casco neemt geen sporen in zich op. Dus wat overblijft is de indruk dat iedereen hetzelfde is.
Behalve dat sommige mensen wat verder gaan in het versieren van hun betonhok.
Before:
After.
Het is moeilijk te voorspellen waar materiaal te vinden is en waar juist niet. Ik zit er in ieder geval voornamelijk naast. Bij Timmerfabriek Lemmens was met zo vriendelijk om mij te laten struinen door de afvalbak. En ook bij Jac Ruytersgroep was men zeer behulpzaam. Er stonden nog wat emmers latex, en een potje vernis, waarvan het onwaarschijnlijk was dat ze het zelf nog gingen gebruiken.
De echte schat aan materiaal is nog niet gevonden. In plaats daarvan twee andere bewoners geholpen met kleine klusjes.
Ik hoop op goed nieuws van carbon6 en Ikea. De tijd is rijp voor een gelukstreffer.
Verschillende dikten en vol kleine spijkertjes. Jammer.
Vitrage, twee lampjes en een kastje van een leegruiming. En wat oude reclameborden van Signum reclame en belettering.
En wat klusjes met buren zoals lade reparatie. Grof maar kan weer poosje mee.
Two floor high-rise
High rise construction to make a low rise neighbourhood. Friendly intimate public space, but houses that are equally unsuitable to adaptation as a their high-rise counterpart.
Rietveld was here
Superlocal pavilion. Bringing the high-rise construction to the ground once more. This time piece by salvaged piece.
Some very conceptual detailing architects will enjoy!
De muren zijn hier optimistischer dan de mensen.
Zoekend naar restmaterialen lijkt een rode draad zichtbaar te worden. Hoe industriëler het ding, hoe minder herbruikbaar de componenten.
Standaard keukenblokken bijvoorbeeld. Een vast ingrediënt in grootschalige woningbouw. Ze kunnen niet zonder elkaar. Even sterk verwant met elkaar als de lift en hoogbouw. In elke sociale huurwoning die op punt staat gesloopt te worden struikel je over dat ding. Indrukwekkend efficiënt gecomponeerd binnen een doeltreffend modulair systeem. De geschiedenis van het ding is een detail in onze culturele ontwikkeling. Maar een heldere voor wie bereid is het te zien.
In de ’20-er jaren ontploft de avant garde als confetti uit een kanon. Idealistisch, esthetisch, expressief en kleurrijk. Aanvankelijk verloopt de transitie van traditie naar moderniteit via zowel expressionisme als rationalisme. Door de herkenbaarheid van haar stijlkenmerken en sterke proponenten kan het rationalisme pas houden met expressionisme ondanks haar extremiteit. Maar het zijn de gevolgen van de tweede wereldoorlog die rationalisme zo dominant zouden maken. Fascisten nemen hun monumentale en historiserende stijl mee in hun ondergang. De emancipatie van vrouwen vereist een ergonomische, efficiënte keuken. Het moet een bron worden van dagelijks gemak en plezier. Liefst vol vernuft en accessoires. De dames mogen eindelijk iets leukers doen dan de hele dag zwoegen en improviseren in het donker.
Na de destructie van de oorlog volgt de onmiddellijke noodzaak voor veel betaalbare woningen. En in al die woningen moet een keuken die aan dezelfde eisen voldoet. Huizenblokken en keukenblokken hebben hetzelfde DNA.
Een opgewekt tijdperk van versnelde industrialisatie en emancipatie neemt het rationalisme in haar kielzog mee. Aanvankelijk vol idealisme, esthetiek, expressie en kleur. Maar die houden geen stand in een economie van consumptie en massa productie. Het is een race naar de bodem. Het alomtegenwoordige keukenblok dat ik hier beschrijf laat zien wat we overhouden. Twee lades en drie deurtjes. Een mysterieuze mix van vezels en bindmiddel. Gefineerd met een laag kunststof. Afgetopt met een flinterdunne laag geribbeld staal. Zorgvuldig ge-‘engineered’ tot het absolute minimum. Niemand kan ervan houden. Zelfs als we er elke dag profijt van hebben. De keukenboer heeft zijn reputatie, slechter dan een tweedehands autoverkoper, er ruimschoots aan verdiend.
Door de treurigheid van het ding zou je bijna de indrukwekkende triomf van ratio over het hoofd zien. Er zijn er ontelbaar veel van. Wat moeten we ermee?
Goed plaatmateriaal ligt niet voor het oprapen, wel is er in donkere krochten genoeg hang en sluitwerk aanwezig.
dilemma: tot nu toe het beste hout, maar zal veel arbeid vereisen om gebruiksklaar te maken. En dan nog is het so/so. Het blijkt weer dat ouderwets timmerwerk in ieder geval de mogelijkheid laat om het materiaal te laten circuleren. Maar is het de moeite waard?
Het goede nieuws is: hier is nog véél meer van....
Speuren en sprokkelen, rondom het klushuis. Veel mensen gesproken, telefoontjes gepleegd, afspraken gemaakt, rondgekeken. En een beetje buit gemaakt.
Mooi die zonnepanelen, maar ik kijk meer naar de pallets, het karton en multiplex.
Wat men niet meer wil ligt vaak een buiten het zicht.
Veel is het niet, maar je zal het maar net nodig hebben...
Mini verhuizing
Kan wat aankleding gebruiken...
Eerste ideeën voor de inrichting van het klushuis op papier.
